Bén jij jouw klacht?

Door de steeds “beter” wordende zorg krijgen we massaal stempels opgeplakt en weten we ineens wat we hebben: adhd, autisme, depressie, angststoornis, etc. etc. 
Toch fijn hè, want er zijn nu kaders en we weten nu in welk hokje we ons bevinden.

Maar kaders betekent dat er dus ook grenzen zijn. En grenzen zorgen voor beperkingen. Vraag je je wel eens af waar die spontane persoon van toen is gebleven? Waarom kunnen we niet meer ongegeneerd dansen, zingen, kind zijn, creatief zijn, genieten, liefhebben, kortom léven? 

Zij we onze klacht geworden?
Zou het zo kunnen zijn dat we zijn gaan geloven in onze beperkingen? Want we hebben tenslotte een diagnose en zijn niet meer vrij, we zijn het gaan accepteren: "Ik ben nu eenmaal zo", "Ik heb dit nu eenmaal."
Vervolgens proberen we van alles om weer bij “onszelf” te komen, we doen therapieën en cursussen, mindfulness, retraites, yoga, healingsessies e.a. Hé, dit is GEEN oordeel! Ik heb het allemaal gedaan (en doe het nog).
Maar we halen het van buiten en rennen ons een ongeluk om zo snel mogelijk te leren hoe we ons beter in balans kunnen voelen. Het is zó vermoeiend, terwijl we al geen energie meer hadden.

Hoe komt het dat we hebben geaccepteerd dat een diagnose ons leven bepaalt? Dat we ons erbij neergelegd hebben dat we nu eenmaal slachtoffer en ongelukkig zijn, en dat we moeten leren omgaan met klachten?
We hebben een uitstekende gezondheidszorg in dit land, en toch levert het steeds meer patiënten op, vreemd toch?

Aandacht voor de klacht of voor het tegenovergestelde?
Geven we niet al onze aandacht aan de klacht, de diagnose, en laten we deze bepalen hoe we ons voelen?? Wat je aandacht geeft, groeit! Denk aan een puppie of aan een plant: zonder aandacht verpieteren ze.

Wat zou er gebeuren als we nu eens al onze aandacht zouden richten op het tegenovergestelde? Als we ons eens voorstellen dat er géén kaders, geen beperkingen zijn. Moeilijk hè? Angstig hè? Maar hoe heerlijk zou het zijn om even geen angst te voelen, al was het maar voor heel even?

Onze manieren om te overleven in het verleden waren ooit echt wel nuttig. Het zorgde ervoor dat we door konden gaan. Maar na verloop van tijd hebben we ze niet meer durven loslaten, en werden ze een doel op zichzelf, bang dat er anders iets ergs zou gebeuren. We hebben ze geaccepteerd als deel van ons. Maar zijn die strategieën nu nog nuttig? Wat levert het tegenwoordig nog op? Inderdaad, niets.  Alleen maar dat je continu het gevoel hebt niet meer vanuit je hart te leven, en dat gevoel dringt zich steeds meer aan je op en maakt je ongelukkig of zelfs ziek. En als je dan ook nog medicatie krijgt, vlakt alles af. Ja, het is even fijn om je niet continu gespannen te voelen en door diepe dalen te gaan, maar je beleeft ook geen pieken meer.
Nu is het moment om aandacht te geven aan het tegenovergestelde!

Alleen door angst los te laten ontdek je jouw moed
Zou het zo kunnen zijn dat niet het kader je beperkt, maar de angst voor gevolgen als je UIT het kader stapt? Alleen door de angst los te laten, ervaar je jouw onvoorstelbare moed! Je hoeft niet “tig” therapieën te volgen, er is een veel kortere lijn!

Richt je aandacht op het tegenovergestelde en spring!
Durf te springen, het is prachtig waar je uitkomt! Je lijf is zo enorm wijs, het weet wat te doen. Het heeft zo’n onvoorstelbaar herstellend vermogen dat wij nooit zullen kunnen bevatten.  Verbind je weer met je hart,  jouw kern,  jouw waarden, jouw kracht en wijsheid, jouw innerlijke kind.
En ja, het is spannend, maar durf te springen, we doen het samen. 

Een diagnose is niet jouw lot!