Celzouttherapie volgens Dr. Schüssler

Dr. Schüssler (een homeopatisch arts in de 19e eeuw) hield zich intensief bezig met de werking van mineralen in het menselijk lichaam. Hij ging storingen (die wij ziektes noemen) grondig onderzoeken en ontdekte dat de meeste storingen op een tekort aan mineraalzouten terug te voeren zijn, en wel op een specifiek tekort namelijk een tekort binnen de lichaamscel. Hij concludeerde dat de gezondheid van een cel en daarmee de gezondheid van het lichaam ondersteund kan worden door het aanvullen van dit tekort. Daarbij is essentieel dat de celzouten direct opneembaar moeten zijn door de cel. De celzouten volgens Dr. Schüssler bevatten zodanig verdunde (verwreven) mineraalzouten dat ze direct door de cel opgenomen kunnen worden en daardoor geen belasting vormen voor de andere stofwisselingsprocessen in het lichaam. Zouden ze onverdund gegeven worden, zoals bijv. magnesium- of ijzerpreparaten, kan dit bij langdurige inname mogelijk leiden tot ongewenste bijwerkingen omdat het lichaam de stoffen niet goed kan verwerken en deze gaan afzetten in de vorm van bijv. nierstenen. 

De verdunde mineralen kunnen door de kleine openingen in de celwand heen. De aanvulling van tekorten is het belangrijkste werkingsprincipe. In Nederland zijn de celzouten voedingssupplementen. Het is de meest verijnde vorm van voeding.

De taal van het lichaam begrijpen

Voor veel mensen is een ziekte een verstoring van het lichaam. Het verstoort immers ons functioneren en meestal wordt dit met behulp van medicijnen bestreden. Hierdoor vindt er een snelle verbetering plaats, maar naar de echte oorzaak wordt niet gekeken. Het zelfgenezingsproces van het lichaam wordt ook nog eens onderdrukt en verhinderd. Ook de uitscheiding van alle gifstoffen en ziekmakende stoffen kan niet plaatsvinden. Alle ziekten die niet genezen gaan naar een dieper stadium in het lichaam. 

Bij de celzouttherapie volgens Dr. Schüssler gaan we aan de van gezichtskenmerken, bepaalde behoeftes van of juist afkeer van voeding en andere signalen de tekorten vaststellen. Er wordt hierbij gewerkt aan de oorzaak en niet aan het oplossen van symptomen. In plaats van het bestrijden van de klacht vullen de celzouten het tekort weer aan, dat de uiteindelijke oorzaak was van de klacht.